27.
ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ
Με
το τελευταίο μακελειό
άλειφα
μες στο σώμα μου κούπες
τ’
αφροωάριο και τις δακρυοτριχούλες σου
ίσως
και κάποτε φυτρώσουν μοσχαγκάθια
να τα μασάω μες στον καιρό
μας.
Επιτέλους,
να μην κρεμόμαστε απ’ το βρακί σου
μια
ζωή. Μα σαν ν’ ακούω πως μυρίζει
άσχημα
και γίνεται πληγή.
Τύραννε,
ας μ’ άφηνες και λίγο ν’ ανασάνω.
Κατηφορίζουμε
στον κάμπο για προμήθειες και βουλιάζουμε
σε
λεηλατημένα σπίτια και καμένη γη,
μολυσμένες
πηγές και κόκαλα.
Σέρνουν
και τους ανθρώπους μας στις πόλεις
Να
τους πάρουν έναν ένα τα μυαλά.
Κατά
το γυρισμό έσπασα
τα
μούτρα μου στο ιδρωλουσμένο της πουκάμισο
και
πιο κοντά μας στη γλυκομηλιά
σαν να πετάξανε κλωνιά τα δυο
σου
στήθια,
απορημένα.
Τρέμω
μη σβήνουν και τα χνάρια σου
πάνω στο χώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου