19. Ε, ΡΕ ΑΘΑΝΑΤΕ!

19. Ε, ΡΕ ΑΘΑΝΑΤΕ!

Ε, ρε αθάνατε, ψόφα στο λάκκο που στολίζουν

                            οι προστάτες σου

ξερογλείφοντας τα στραγγισμένα κόκκαλά σου

σωριασμένος στ’ άχρηστα εμπορεύματα

                   απ’ τους φίλους.

Παππούλη, δε θα σκουπίσεις λίγο με το μαντιλάκι

                                      τα σαλάκια σου;

Είν’ άξιος ο διάδοχός σου, μη δακρύζεις.

Έτσι στην τύχη δε δουλεύουν οι θεοί σας.

Πώς ζάρωνες τα φρύδια, άρχοντά μου,

         κι έτρεμαν κυβερνητικές υπηρεσίες.

Πώς άνοιγες το στόμα κι ένας

σωρός φιλόσοφοι έψαλαν ύμνους

                    στ’ όνομά σου.

Αχ, με τι πόθο μάς ντουφέκιζες αγωνιώντας

να ρουφάς αιώνια τον κόσμο

                  στο κρανίο μας.

Βρε, παππουλάκι!

Άξιζε τάχα να επιδοθείς με τόσο ζήλο

         στην καλλιέργεια της τυραννίας;

Να χαραμίζεις μια ζωή εσύ ο προύχοντας

         στην άμιλλα του εφιάλτη;

Αναπαύσου λοιπόν αιώνια πια στον κάλαθο

της ιστορίας. Δόξασε τώρα τους θεούς που ξέρασαν

από ψηλά στην αγκαλιά σου το διάδοχο.

Άραγε, δύστυχοι, ν’ ακούτε

τα βήματά μας που χορεύουν πάνω σας

                   στα χόρτα;