15. ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

15. ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Όταν γυρεύω να σε δω, βγάζω τα μάτια μου.

Όταν γυρεύω να σ’ ακούσω, τρυπάω τ’ αυτιά μου.

Όταν γυρεύω να σ’ αγγίξω, ματώνω το σώμα μου.

Κι είμ’ αισιόδοξος πως θ’ ανταμώσουμε τουλάχιστον

μόλις αποκτήσω ένα γκρίζο έλκος στομάχου

στους κροτάφους και συ κάποιο έμφραγμα του μυοκαρδίου

στο βυζί. Σ’ αφήνω τώρα, οι σύντροφοι σαλπίζουν

επειγόντως συνεδρίαση. Μάθανε πώς εκείνο το μειλίχιο

ψοφίμι έστειλε τους ανθρώπους του να σε τυλίξουνε με τάματα

και δόλο, μύθους και συκοφαντίες. Καυχιέται μάλιστα

στο καταφύγιο της αγαπημένης του πρεσβείας τύφλα

μες στις τιμές και τ’ αξιώματα πως αν δε σε κατακτήσει

ουδαπόψε μ’ ένα τριαντάφυλλο στο δρόμο να τον κρεμάσουν

στα κάρβουνα της καρέκλας. Όχι όπως αυτοί, που μείναν

πίσω στις φυλακές και το λεπίδι.

Έχουνε βέβαια κι οι ξένοι σύμβουλοι τα σχέδιά τους. Όλα

μελετημένα στην εντέλεια και με λεπτομέρειες. Ήδη

διαμορφώσαν και το χώρο για την έκθεση, εκεί που καθώς

λένε θα σε κτίσουν απολίθωμα μοναδικό ενός

καιρού που βρυκολάκιασε στη λήθη. Απόψε κιόλας

θεμελιώνουν και το προσωπικό σου ενυδρείο να βουλιάζεις

τις ελεύθερες ώρες μες στη νοσταλγία.