20. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

20. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Πώς πέρασε απ’ το νου σου διάολε ότι συνωμοτώ

να πελεκήσουμε την άβυσσο για να σε πλάσω

καθ’ ομοίωσή μου αρχειοθετώντας

                   τ’ άγαλμά σου

         μες στην επιτάφια τάξη;

Γλυκό μου, εμείς που καταλύουμε

κάθε μας τέλος με μίσος, μεγαλώνοντας το φανταστικό

τοπίο και τα χρώματα στο χάος σου,

         ν’ αναλάβουμε φύλακες-άγγελοι

         μιας τάχα τελειότητας;

Φαντάζεσαι να σπέρναμε τ’ άχυρο και τις αλυσίδες

στη δύναμη και τον εγκέφαλο που εξαντλείται μοναχά

         στο πουθενά; Φυσικά πάντοτε

παραφυλάει ο κίνδυνος να μας πατήσουν οι μεταφορείς

εποχιακών πατατοεντολών

         ευρείας κατανάλωσης.

Ω, άγγελέ μου, τότε θα σου κουβαλώ

το ψώνιο της εβδομάδας με τ’ αναπηρικό μου

καροτσάκι και τ’ απόγευμα

θα τσιμπώ το τάβλι στο συνδικάτο

της κουζίνας. Όου... μοναδική η τελετή

των γάμων μας, αγαπημένη. Ιδού

οι βέρες μας ολόχρυσες ξεροχύνουν

             σπερματοφάρμακα.

Παρακαλώ, καταβροχθίστε τα. Καθήκον.

Κι ύστερα, γυναικούλα μου, που λες, θα τεντώνω

στο καρεκλοπόδαρό σου τις παντόφλες ή, το πιο νόστιμο,

θα σου γαμώ με σφραγίδες, σχέδια κι υπογραφές

         τ’ ολόλαγνό σου ρούχο

καθώς μες στις μασέλες μου θα κυματίζει θριαμβευτικά

         για την πατρίδα το κιλοτάκι σου, κουκλίτσα.

Και θα σου ψιθυρίζω στην περούκα: Εντάξει είμ’ εδώ.

Καλά τα πήγαμε σήμερα με τις αυξήσεις, τετέλεσται.