22. ΘΑ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ

22. ΘΑ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ

Όταν καταδικάζουν τα στρατεύματα κατοχής,

έχουν κιόλας υπογράψει την επέκταση του στρατοπέδου.

Όταν με μίσος καταριούνται τη βάση του θανάτου σου,

ο θάνατος κιόλας χασμουριέται στο πλευρό σου.

Μα τέλος πάντων τόση σε κυρίεψε αναισθησία

και να μην προσέχεις ότι κάθε φορά που αγορεύουν αφρίζοντας

στις επάλξεις για την ανεξαρτησία άλλο ένα νησί

                   κόβετ’ απ’ τα λαγόνια σου;

Τόσο πολύ λοιπόν σε θόλωσαν τα γεγονότα;

Πέσαν στο στάρι και δε μ’ άφησες σπειρί.

Πέσαν στα τριαντάφυλλα και δε μ’ άφησες ανάσα.

Πέσαν μες στα προικιά μου και δε μ’ άφησες κουρέλι.

Τύρρανε, πάλι πως μπόρεσες ν’ αφήσεις στην κοιλιά μου

         τις βρισιές και τα χαστούκια σου

                            να με κλοτσάνε.

Τόσο πολύ λοιπόν; Σαν να ’σουν άλλος.

Και να ζητάω παιχνίδια στις λαβωματιές σου

                   η άθλια.

Τι να σου δώσω τώρα πια

που με γυρνάν με τα καμιόνια μες στις ερημιές;

Μωρό μου, πόνεσες πολύ;

Απόψε θα κατασκηνώσουμε στις φράουλες.

                   Δε θα ’ρθεις;